Conflicten als uitdaging

Een nieuwe tijd kondigt zich aan. Enerzijds is dit een tijd waarin we kennis kunnen maken met een bijna onwerkelijke, diepe innerlijke vrede, het begrip van de Eenheid, het besef dat alles één is en dat wij daar onlosmakelijk mee verbonden zijn. Het is een bijna onbeschrijflijke ervaring voor wie er een glimp van opvangt: het oneindige, het allesomvattende, een gevoel dat zich laat uitdrukken als ‘onvoorwaardelijke liefde’ voor alles en iedereen. Het kan je plotseling overvallen als je in de natuur bent, in een meditatieve staat verkeert en je al je gedachten, zorgen en bezigheden even opzij gezet hebt.

Anderzijds is het een tijd waarin diepe conflicten boven lijken te komen. Dat gaat niet voor niets samen. Die diepliggende conflicten komen naar de oppervlakte omdat ze opgelost willen worden. Ze willen aandacht, ze willen erkenning, ze willen gezien worden en ze willen iets vertellen! Namelijk dat zij door ons gecreëerd zijn, in onze staat van geen-eenheid, van dualiteit, van onze beperkte waarneming, het idee dat we afgescheiden zijn van het geheel. Dat leidt ertoe dat we denken dat we moeten vechten, ons gelijk, ons recht moeten halen, moeten opboksen tegen de rest van de wereld, het leidt tot ons gevoel van tekort, benadeeld worden, het leidt tot oordelen over anderen en over onszelf. Het is onze beperkte staat van zijn die conflicten ervaart en creëert, er vervolgens op reageert en ze in stand houdt.

Pijnpunt
Stel dat je er vanuit die staat van Eenheid naar zou kunnen kijken – wat bijna niet kan, want daar bestaan die conflicten niet – wat zou je dan kunnen zien? Dan zie je hoe alles actie en reactie is. Dan zie je bijvoorbeeld dat als jij in jouw energieveld iets oplost, het onmiddellijk ook z’n effect heeft op het geheel. De wereld reageert op jou en jij reageert op de wereld. Stel je voor, jij hebt een ‘pijnpunt’ in je systeem, bijvoorbeeld het gevoel dat jou altijd tekort wordt gedaan. Stel je voor dat dat een donkere vlek is in jouw energieveld. Omdat alles energie is, trekt dat deel in jou steeds dezelfde situaties aan, steeds opnieuw wordt dat pijnpunt geraakt. Alsof je rondloopt met een onzichtbaar uithangbord ‘Doe mij tekort!’ roep je het bij wijze van spreken over je af! Let wel, dit gaat helemaal niet over schuld, eigen schuld of wie de schuldige is, dat is een groot misverstand, dat heeft te maken met het oordelen. Dat oordelen komt voort uit onze gedachten, die waarnemen vanuit een gebrekkig niveau van bewustzijn: ‘Mij overkomt altijd…’ of ‘Zie je wel…’ of ‘Oppassen… daar heb je het weer.’ Het is je pijnpunt, je kent het, je (ego)systeem reageert vanuit dat pijnpunt en doet z’n best je te waarschuwen. Dat is niet goed of fout, het is logisch. Zo werkt het. Zo werkt het bij iedereen en alleen een groter bewustzijn kan je dat laten inzien, niet je ‘kleine ik’ dat zich snel in de verdediging voelt gedrongen, zich snel benadeeld voelt en vindt dat-ie ertegen moet vechten of zich juist (teleurgesteld, ongelukkig of verbitterd) moet gaan terugtrekken.

Stel je voor dat je op een ochtend wakker wordt en dat pijnpunt is weg. De donkere vlek is geen vlek meer, hij is verdwenen. Opgelost. Dat is een utopie natuurlijk, want onze gedachten en overtuigingen zijn er ook nog en zullen hun best doen hem snel weer in het leven te roepen, maar stel je voor dat dat niet zo is. Dat je het ook gewoon vergeten bent. Van de een op de andere dag ben je een ander mens. Je straalt iets anders uit, je trekt iets heel anders aan: geen tekort maar overvloed! Omdat er in jou iets is opgelost, is je beleving van de wereld veranderd. Zo verandert de reactie van de wereld op jou mee.

Het zijn dus voornamelijk onze oude gedachten, overtuigingen en de daarbij behorende gevoelens die onze pijn en daarmee onze conflicten in stand houden. Het herhaalt zich tot we dat inzien. Door het in te zien, te weten of te begrijpen, te wìllen weten moet ik eigenlijk zeggen, is de eerste stap al gezet. Er ontstaat bewustwording hiervan, je kunt het gaan herkennen en soms is dat al genoeg om een verandering in gang te zetten. Zo niet, zijn er duizenden methodes – van NLP, bloesemremedies, opstellingen tot healing, in alle mogelijke vormen – om aan je pijnpunten te werken. Maar het voornaamste is dat je het zelf gaat ontdekken en ervaren. Dat je het verschil kunt gaan voelen. Vanuit een nieuw gevoel kan iets nieuws gaan ontstaan. Want… alles communiceert met elkaar, alles is energie en is met elkaar verbonden.

Dat is wat we vaak niet zien en niet beseffen, onze blik is beperkt en ja, we kunnen de pijn wel voelen, maar dat willen we natuurlijk niet. We willen hem juist vermijden. Juist door ‘m niet te erkennen, heeft ie veel meer macht dan nodig is. Juist daardoor blijft het in stand gehouden worden. Je kunt je voorstellen dat het je blijft regeren, zolang je je er niet van bewust bent. En dat is precies de reden dat conflicten ons iets te bieden hebben. Ze komen ons vertellen waar wij nog stukjes ‘pijn’ in ons systeem meedragen. Durf ernaar te kijken, durf ze onder ogen te zien en probeer dat te doen vanuit een ander level: alsof je van een afstandje naar jezelf kijkt of alsof je naar jezelf kijkt alsof je een ander bent. Kijk dan niet bestraffend of veroordelend, maar met begrip, liefdevol. Zie het, begrijp het en laat het er vooral helemaal zijn zoals het is. Door de acceptatie, de liefde (dat is liefde voor jezelf!) werp je licht op zo’n donkere vlek en wat gebeurt er dan? Juist.

Dat is iets heel anders dan het uitdragen en erin blijven hangen, het keer op keer weer als excuus naar voren brengen, je wentelen in je pijn. Doe dat vooral niet! Het is je eigen proces. Als je er zelf naar kunt kijken, is het genoeg. Misschien heb je er soms een beetje hulp bij nodig, daar is niks mis mee, maar de enige hulp waar je wat aan hebt is transformatie, niet de hulp die het in stand houdt en jou blijft bevestigen in je pijn! Het kan weg, het mag weg en het kan veel sneller dan je denkt! Als je eenmaal inziet hoe dit werkt, kun je zelf ook anders reageren op anderen. Omdat je liefdevoller met jezelf omgaat, zul je ook liefdevoller met anderen omgaan. Je ervaart het leven minder als strijd, je zult je veiliger gaan voelen.

Je kunt vast begrijpen dat het zin heeft om de pijn te erkennen, maar dat het geen zin heeft de pijn verder te voeden, erin mee te gaan of te bevestigen. Pijn wil aandacht, ja, zeker, maar niet op die manier zoals we het vaak zien gebeuren: dat het erkenning wil om te kunnen blijven bestaan en als excuus te dienen. Daar heeft niemand iets aan. Wees wijs en voedt ook anderen niet in hun pijn. De kunst is om niet vanuit je eigen pijn te reageren op de pijn van een ander. Wat heel makkelijk gebeurt, omdat mensen elkaar heel goed kunnen kwetsen vanuit hun eigen pijn. De pijn van de één triggert de pijn van een ander. En zo ontstaan conflicten. En zo blijven ze in stand. Tot we er aan weten te ontsnappen. En dat kunnen we alleen zelf!

Vaak zie je dan gebeuren dat mensen dat elkaar gaan vertellen en het voor elkaar willen gaan doen. Ho stop! Dat is opnieuw je eigen pijn vermijden en ontkennen. Het gaat over jou! Als er in jou iets verandert, los je iets op voor de hele wereld bij wijze van spreken. In elk geval voed je er zelf de pijn van een ander niet meer mee. En dat geeft die ander ook ruimte om uit z’n oordelen, uit de strijd te stappen en naar zichzelf te gaan kijken. Dat is echter niet jouw verantwoordelijkheid, maar ieders eigen verantwoordelijkheid. Het wijzen naar elkaar is totaal zinloos! Je kunt hooguit zeggen wat jou pijn of verdriet doet en het verder vooral niet koppelen aan oordelen of verwijten. Wat een ander daarmee doet, is aan die ander. Maar jij blijft zo bij jezelf.

Zo in het klein, zo in het groot
Wat in het klein gebeurt, gebeurt ook in het groot. Wat in jouw leven gebeurt, gebeurt ook in de wereld. Wat in het klein opgelost kan worden, wordt ook in het groot opgelost. Omdat alles een eenheid is, alles verbonden is met elkaar. Het is een groot veld, afstand speelt geen rol in het veld van het bewustzijn.

We kunnen ons boos maken over misstanden, we kunnen ons machteloos voelen tegenover instanties of overheden, we kunnen gaan vechten, maar ook in dit soort situaties kunnen we het gevoel wat het oproept in onszelf onder ogen zien: machteloosheid, slachtofferschap, afhankelijkheid, verzin het maar. Kunnen we dat dan ook oplossen in onszelf? Jazeker. Op dezelfde manier. Zou het feit dat de kinderarbeid in India mij bijvoorbeeld zo diep raakte, me ook niet iets vertellen over hoe ik zelf misschien niet ‘onbezorgd kind’ kon zijn? Ik denk dat alles je iets over jezelf te vertellen heeft. Los je kinderarbeid op door er tegen te gaan strijden? Door er een oorlog van te gaan maken en daarmee een grotere kloof te veroorzaken tussen daders en slachtoffers? Als je ergens van wordt beschuldigd ga je je verdedigen. Je creëert grotere tegenstanders door beschuldigingen. Geen oplossingen.

Waarschijnlijk bereik je meer door zelf het goede voorbeeld te geven en schooltjes neer te zetten. Je energie te steken in het positieve alternatief. Zoals moeder Theresa zei: “Ik loop niet mee in de demontratie tegen de oorlog. Ik ben voor de vrede.” Maakt dat uit? Ja, heel veel. Je steekt energie in het positieve alternatief en richt de aandacht op wat je WEL wilt, in plaats van op dat wat je niet wilt. Daarmee maak je alternatieven mogelijk.

Creativiteit
Het vergt creativiteit om op een andere manier naar situaties te kijken. Creativiteit doet je uit de vastgeroeste patronen stappen, iets nieuws creëren, vastzittende overtuigingen loslaten en laat je inzien dat er meer mogelijkheden zijn. Vastzittende situaties vragen om creatieve oplossingen, om samenwerking. Het is de samenwerking tussen hoofd en hart, de samenwerking met anderen en de samenwerking met iets groters, het universele, het grote geheel, het Goddelijke. Verbinding dus. Verbinding voelen is het tegenovergestelde van je afgescheiden voelen. Het vraagt om vertrouwen en het geeft je nieuwe inzichten.

Het gevoel van afgescheidenheid veroorzaakt de angst, het maakt je klein en beperkt je zicht. Vanuit angst creëren we geen nieuwe wegen, geen oplossingen, we zetten het alleen maar meer vast. Dat veroorzaakt alleen maar meer tegenstellingen, meer afgescheidenheid. Conflicten zijn afgescheidenheid. Niets anders. En elke oplossing vinden we dus in de verbinding, in het hart, in het vertrouwen, niet door ons verder af te scheiden en ergens lijnrecht tegenover te gaan staan. Al is het heel verstandig om uit zulke situaties op te stappen als je ze op dat moment niet kunt oplossen. Terug naar jezelf, de vrede hervinden in jezelf, daar heb je misschien op zo’n moment niet de neiging toe, toch werkt dat het meest constructief. Vanuit jouw vrede (die je ook alleen in het hart kunt vinden) kan acceptatie ontstaan (het is zoals het is…) en vanuit acceptatie kan vrede bewerkstelligd worden in welke situatie dan ook. Oplossingen ontstaan altijd op een ander niveau dan waarop het probleem is ontstaan. Een bekend gezegde, een goeie rede om uit ‘de strijd’ te stappen, maar bepaald niet onze natuurlijke impuls. Dat is iets wat we te leren hebben in het leven. Een onderdeel van de ontdekkingstocht, die het leven is en een grote stap op weg naar onszelf. Thuiskomen bij jezelf is de vrede in jezelf vinden, je vertrouwen hervinden en je veilig voelen. Je verbonden weten. Van het hoofd naar het hart… Dat is de weg die we uiteindelijk allemaal zoeken. En die in onszelf te vinden is, nergens anders!

Yin-Yang
In onszelf ontstaat een nieuw evenwicht tussen de yin-yang aspecten, het vrouwelijke en het mannelijke, het naar binnengerichte en het naar buiten gerichte, de intuïtie en het handelen, het gevoel en het verstand, hart en hoofd, maar ook in de wereld als geheel zie je dat nieuwe evenwicht ontstaan. Zeker wat de wereld betreft hebben we nog heel sterk de neiging juist te kijken naar de conflicten en de problemen, de drama’s en de misstanden. Daarmee worden we natuurlijk ook voortdurend nog gevoed, dat is wat wij ‘nieuws’ noemen. Zien we het werkelijke nieuws ook al? De verandering? Het verschuivende evenwicht? Het is er. Probeer het eens te zien en te ontdekken in de wereld om je heen. Daarmee krijgt het meer kracht. Want waar we aandacht aan besteden, groeit! De aandacht blijven richten op misstanden houdt ze juist in stand. Doorbreek de patronen, probeer je eens te richten op het nieuws waar je blij van wordt!

Voor dat nieuwe evenwicht in de wereld en in onszelf hebben we – hoe kan het ook anders – nu dus een toename van het vrouwelijke, het gevoel, het intuïtieve, het naar binnengekeerde nodig. Van hoofd naar hart is de beweging die we maken. Dat is de kant die het opgaat. En dat is de richting die we kunnen volgen. Ook al zal het hoofd enorm protesteren, het hart wil regeren. Vanuit het hart kun je de eenheid bereiken, vanuit het hart kan er eenheid zijn. Van daaruit kan alles zich oplossen, omdat het de Liefde en de verbondenheid is, die alles oplost. Vinden we deze kracht in onszelf, lukt het ons om met andere ogen te kijken, ogen van mededogen, ogen van liefde, dan veranderen we wat we zien. Onze waarneming verandert, de wereld verandert. We laten ons licht schijnen en dat brengt licht in moeilijke situaties, dat verlicht. Kijken we met ons hart, dan kunnen we zelfs kilte verwarmen. (NB: Verwacht niet meteen resultaat, maar weet dat je bijdraagt!) Daarom ook dit pleidooi niet in de strijd te stappen, niet mee te gaan doen in conflicten, maar er barmhartig naar te kijken en te weten dat jouw energie bijdraagt, het maakt uit op welke manier jij kijkt.

Voor de meesten is dit nieuw terrein, we zijn gewend om te vertrouwen op onze hersenen, om te geloven wat we zien, het ratio te laten regeren. Ons verstand wil alles begrijpen, weten, bewezen zien. Terwijl ons hart weet zonder bewijzen en vertrouwt zonder logica. Het verstand wil alles onder controle hebben, begrijpen. Hoe slim we ook zijn, het verstand is nooit slimmer dan het hart. Vanuit het hart kun je de omslag maken, vanuit het hart ontstaat de verbinding met alles en iedereen en kun je de eenheid gaan ervaren. Dat is eng voor veel mensen, want het betekent: Loslaten van de controle, loslaten van wat je dacht onder controle te hebben, het betekent vertrouwen, vertrouwen op iets groters, op het onzichtbare. Op een onverklaarbaar proces. Op wonderen. Wie gelooft in wonderen, kan ze verwachten.

Het verstand kan nu eenmaal niet alles begrijpen, het is beperkt in z’n waarneming. Uiteindelijk blijkt het verstand ook helemaal de controle niet te hebben. Kijk maar om je heen: Hoeveel mensen dachten dat ze alles goed voor elkaar hadden, alles geregeld hadden, verzekerd waren van een goeie baan, partner, huisje, boompje, beestje, bankrekening, maar toch gebeurt er plotseling iets wat alles onderuit haalt. Of komen ze tot het besef dat dat niet gelukkig maakt, hebben ze het onbestemde gevoel dat dat het niet is, het leven. Dat er meer is. Vroeg of laat stort het bouwwerk van het ‘alles onder controle hebben’ in – hoewel we geneigd zijn het op alle mogelijke manieren nog te redden en in stand te houden. Angst en paniek krijgen de overhand en dat is weinig constructief, laat staan vernieuwend. De zaak komt meer en meer vast te zitten.

Loslaten en vertrouwen
Loslaten en vertrouwen. Dat is de enige weg. De weg naar de bevrijding, de weg naar alle oplossingen, de weg van het hart. Durven voelen, durven je overtuigingen los te laten. Overgave wordt het ook wel genoemd. Overgave aan het leven, zoals het leven is. Daar zijn we bang voor. Terwijl er niets is om bang voor te zijn, behalve dat we het niet kunnen verklaren met ons verstand en niet onder controle hebben. Blijven we liever vasthouden aan dat wat we kennen, ook al is het pijn, verdriet, afgescheidenheid? Dat is vanuit de angst om de controle te verliezen en het niet meer te begrijpen. Dat is wat onze conflicten veroorzaakt, in onszelf en om ons heen: De angst.

Zouden we niet bang zijn, zouden we durven het anders te bekijken, zouden we durven loslaten (juist waar we het meest aan vasthouden, want daarin zit onze grootste angst verborgen) dan zouden we ontdekken hoeveel ruimte en plezier dat oplevert. Je kunt je ertegen verzetten, dat is wat we momenteel natuurlijk op grote schaal zien: verzet tegen de stroom, tegen de verandering die is ingezet, die ons toch wel meesleurt, maar er is vooral angst om mee te gaan in die stroom. Het verzet is het conflict. Durf je het los te laten, dan kun je merken dat er iets nieuws voor in de plaats komt, iets mooiers zelfs, iets groters. Het verzet is een reactie op de dingen die gebeuren. Het is reageren, vechten in plaats van accepteren en mee stromen.

Als je vast zit in de angst en alle gedachten die daarbij horen, stroomt het niet. Dat voelt niet lekker, je voelt je ook niet lekker. Je bent moe of je hebt lichamelijke klachten, je piekert en je hebt zorgen. De weg naar het hart is dan moeilijk te bereiken. Door al deze factoren wordt-ie geblokkeerd.

Toch is het de enige weg. Het hart is de weg naar de eenheid, het vraagt vertrouwen, maar het biedt uiteindelijk alles. Probeer te kijken naar je eigen gedachten en overtuigingen van een afstandje. Probeer de waarnemer te zijn van jezelf. Dan kun je het zien. Vanuit het hart kijk je begripvol, met liefde. Naar jezelf en naar de ander. Kun je ook zien dat het niet zoveel uitmaakt, jij of de ander. Dan kun je ook gaan ontdekken dat als jouw houding verandert, de houding van die ander meeverandert. De verandering, elke verandering vindt plaats in onszelf. En als die verandering in onszelf er is, verandert er iets in ‘het veld’. Let maar op. Eén stap op die weg en je hebt al snel de smaak te pakken. Want het is gewoon leuk om te ontdekken hoe het werkt. Hoe het werkt als jij anders kunt reageren of niet reageert in een bepaalde situatie, die je normaal gesproken woedend zou maken. Het is de weg naar de vrede, de weg naar vrijheid en de weg naar vreugde die we bewandelen. Je voelt hoe je groeit en op een gegeven moment kan je je zelfs niet meer voorstellen hoe je zelf in het hokje zat van het beperkte ‘ik’ met z’n beperkte overtuigingen en controledrift!

Conflicten kunnen dus tot uiting komen in relatie met anderen, in de wereld, maar in feite leven ze in onszelf. De buitenwereld is een afspiegeling van je binnenwereld. Ga op onderzoek uit, wees niet bang, kijk ernaar, zie het en breng aan het licht wat verborgen is en pijn, woede of verdriet veroorzaakt. Dan kan het naar het licht! In feite wijs je het aan zodat het getransformeerd kan worden.

Lukt het je om in een staat van vrede en vreugde te blijven, vanuit je hart te leven, te kijken en te ervaren, dan kan alles ‘vanzelf’ transformeren, daar hoef je geen moeite meer voor te doen. Laat het los, that’s all. Onze natuurlijke staat van zijn is vrede en vreugde. En weet dat het steeds makkelijker zal gaan. Steeds meer ‘vanzelf’.

Zuivering
Het is zeker geen schande of falen als er wel conflicten bestaan of boven komen drijven. We zijn tenslotte met z’n allen bezig de wereld te transformeren. Blijf bij jezelf en bij je eigen gevoel. Erken je eigen negatieve emoties en gedachten, maar gooi geen negativiteit over een ander heen, dat heeft geen zin. Begrijp dat jouw gevoelens of gedachten op dat moment van jou zijn (maar niet hoeven te blijven) en dat je ze niet hoeft te verspreiden en een sneeuwbaleffect hoeft te laten veroorzaken. Negativiteit die je over een ander uitstort, komt altijd weer bij je terug, dus wees alert. Neem de verantwoordelijkheid ervoor. Kijk zonder oordelen. Dat is erg belangrijk. Alle oordelen en beschuldigingen houden je in feite weg van de essentie. Meestal ontken je er je eigen gevoelens mee. En meestal zijn dat gevoelens van angst of voortkomend uit angst. Die willen gezien worden. Die angst wil plaats maken voor vertrouwen.

Conflicten bestaan per definitie alleen in de wereld van de dualiteit, de derde dimensie, het is de oude wereld. De nieuwe wereld, de wereld van Eenheid, de vijfde dimensie kent geen conflicten. Daarin gaan we liefdevol en met respect met elkaar om. Maar we kunnen natuurlijk niet naar de vijfde dimensie als we blijven steken in het dualisme met onze manier van denken (in goed en fout, in oordelen), die gebaseerd is op de afgescheidenheid. Zie conflicten als uitdaging om iets te ontrafelen, om te groeien.

Het is in feite een zuiveringsproces waar we doorheen gaan, het is dus heel logisch dat precies dat aan het licht komt, wat opgelost wil worden, omdat alles naar het licht wil. Negativiteit, oude pijn, oude wonden, ze kunnen niet blijven bestaan.

Neem je eigen overtuigingen, die aan je gevoelens gekoppeld zijn, die je normaal gesproken in de strijd doen stappen, onder de loep. Kijk er eens naar en probeer ze eens te vervangen door andere overtuigingen. Neem ze eens iets minder serieus, hou er niet zo aan vast. Het ego zal wellicht protesteren, want dat vindt dat jij je gelijk moet halen en dat de ander bijvoorbeeld van alles te verwijten valt. Het ego doet z’n best in stand te houden wat jou pijn bezorgd. Ook al zal-ie zelf beweren dat ie dat juist niet doet, maar jou juist pijn wil besparen op die manier. Bedank ‘m, begrijp ‘m, maar koppel je eens los van je ego. Identificeer je er eens niet mee, met die gedachten, stel je eens voor dat dat niet hoeft, dat jij dat niet bent, dat dat maar een vorm is waarin het gegoten is, maar waar je ook een andere vorm aan kan geven. Maak er eens een ander verhaal van. Dat op zich is al verrijkend en je bereikt er meer mee dan te volharden in je strijd en kritiek. Het is een omgekeerde weg, we zijn het niet gewend, want we zijn juist gewend te reageren op alles.

En kijk vooral welke gevoelens er achter je overtuigingen en reacties, verwijten en oordelen zitten. Dat heeft zin! De meeste mensen ‘schieten’ meteen in het hoofd als er iets speelt, een onenigheid is, als ze zich bedreigd of aangevallen voelen. Het is een soort gewoonte om dan verwijten te gaan maken, oordelen te gaan vormen over een ander, vanuit het hoofd te gaan reageren. Vanuit het hoofd is er de afgescheidenheid, het idee, het gevoel van afgescheidenheid bestaat alleen daar! Het hoofd gaat een verhaal maken, gaat een verhaal ook nog groter maken, ontmantel het gevoel erachter. Dan houdt dat op. Er is een gevoel van angst bijvoorbeeld. Er ligt nog iets onverwerkts te wachten: verdriet, bijvoorbeeld. Geef het toe. Geef het toe aan jezelf en zo nodig aan de ander. Blijf vooral bij je eigen gevoel. Zo ontmantel je conflicten, door erkenning van de diepere waarheid erachter: je gevoelens, oude gevoelens die de kop opsteken.

In het hart woont vertrouwen, in het hoofd ontstaat de onenigheid, de strijd, de twijfel. Vanuit het hart is er per definitie verbinding, met anderen, met je ‘echte’ zelf, met het grotere geheel waar je deel vanuit maakt en dat vol van Liefde is. Het hoofd kan dat niet onder controle krijgen, niet overzien. Het is dus een innerlijke strijd waar je mee te maken hebt. En we zijn als mens geneigd om ons ‘gezond verstand’ te laten overheersen, argumenten te laten tellen, om gevoel en intuïtie als ‘onbetrouwbaar’ en ‘zweverig’ te beschouwen. Een enorm misverstand.

Wijsheid
Wat is sterk en wat is wijs? Volop in de strijd stappen, schuldigen aanwijzen, beschuldigen, verwijten, veroordelen? Je gelijk willen halen, je doel willen bereiken, tegen welke prijs ook, een gevecht op leven of dood, ergens voor staan en niet opgeven, actie voeren? Koste wat het kost willen winnen en okee, misschien win je, misschien verlies je. En dan? Ben je dan gelukkig, ben je dan tevreden?

Of ben je wijs en sterk als je naar de strijd kunt kijken, kunt zien dat er twee partijen zijn, plus een niet-verbonden-zijn, dat je de kloof kunt vergroten, maar ook kunt beslechten? Is het niet wijs om begrip te hebben voor beider standpunten? Voor je eigen pijn en verdriet, maar ook voor dat van de ander?

Is het niet wijs om te begrijpen dat die pijn, die in dit conflict tot uiting komt, een ander verhaal vertelt? Dat het niet gaat waar het over gaat, maar over iets dat ‘oude pijn’ is, die getriggerd wordt bij elkaar? Is het niet wijs om in plaats van de ander te vertellen wat-ie niet goed doet en wat anders moet, naar je eigen gevoel terug te gaan en te ontdekken wat er in jou leeft, welk verdriet, welke pijn er nog in je huist? Elk oordeel, elke beschuldiging trekt je daarvan weg en houdt die pijn alleen maar in stand!

De weg van het hart is sterk. Daar ligt onze werkelijke kracht. Want daar vinden we ons vertrouwen. Daar vinden we begrip voor onszelf en voor anderen. Daar voelen we de verbinding, daar kunnen we begrijpen zonder woorden. Vanuit het hart kunnen we onszelf en een ander troosten, bemoedigen, aanwezig zijn, zodat de pijn kan verdwijnen.

Dit is waar het allemaal over gaat. Het is precies wat er in de wereld gebeurt en wat wij in ons eigen leven ook meemaken. De ’mind’ wil macht, maar in het hart ligt de kracht. Werkelijke kracht heeft helemaal geen macht nodig, geen controle nodig, geen strijd nodig. Als we het hart laten regeren, kan het verstand mee gaan doen met het hart. We kunnen onze gedachten en overtuigingen gaan aanpassen, we kunnen onze angsten gaan oplossen, het hart geeft een totaal ander perspectief, een weider perspectief, een ruimer zicht: Daarmee ontstaat verruiming van ons bewustzijn.

Het is sterk om je eigen gevoelens te erkennen en om je kwetsbaar te durven opstellen, om in je hart, in verbinding te blijven. Die verbinding is juist je bescherming. Het maakt je dus niet zwakker, al zal het hoofd het misschien zo beschouwen. Het maakt je een sterker, helderder en blijer mens. En je hoofd? Het hoofd zal buigen, je gedachten zullen zich gaan voegen als blijkt dat ze het hart kunnen vertrouwen. Dat het hart het beter weet! Ze zullen je gaan dienen in plaats van tegenwerken! De innerlijke strijd lost zich zo op, het is de moeite waard. Met de eenheid in jouzelf draag je bij aan de nieuwe wereld. Van hoofd naar hart, het is een kleine stap, maar het is een wereld van verschil!

Bron: Argusoog.org