Hoe word je gelukkig in een wereld die niet gelukkig maakt?
We zoeken al jaren, al eeuwen naar het antwoord hierop. Waar is het misgegaan vraag ik me vaak af. Sinds wanneer zijn we opvulling in plaats van vervulling gaan zoeken. Sinds wanneer zijn we gaan geloven dat je oorlog moet voeren voor de vrede. Sinds wanneer hebben we alles omgedraaid en dat de waarheid genoemd? Nu zoeken we met miljoenen tegelijk naar liefde, vervulling en geluk, vooral geluk! We zoeken naar geluk in een wereld die ongelukkig maakt. En dat is de grootste tragedie aller tijden. Want we blijven buiten ons zoeken, we lezen allerlei boeken over instant vervulling, wenst en gij zult vinden, 7 stappen naar geluk, 10 stappen naar vervulling, linksaf slaan voor de ultieme liefde, rechtsaf slaan voor eeuwige rijkdom. En we trappen er met zijn allen steeds weer in. We zoeken zelfs koortsachtig binnen in onszelf, maar we hebben niet de tijd of rust het te vinden, omdat het ons onrustig maakt onszelf te lang onder ogen te komen. We denken dat een nieuwe baan, een nieuwe opdracht, een nieuw doel, een nieuw wonder, een nieuwe omwenteling, een nieuwe fase, een nieuw seizoen, een nieuwe liefde, baan of huis of kind ons dat geluk kan schenken, maar iedere keer worden we volledig ontgoocheld wakker in de wereld die niet gelukkig maakt. De wereld waarin wij leven. En er is niets zo moeilijk als in die wereld leven.
Want dat wat werkelijk gelukkig zou kunnen maken wordt continue afgezworen als was ze satan in eigen persoon. Er is een complot gaande tegen vervulling en geluk, lijkt het wel. Want door de zoektocht naar geluk blijft er geen tijd over voor stilte, voor rust, voor knuffelen en dansen, voor naar binnen keren, voor spelen, voor de diepte voelen en induiken, voor bijtanken, voor opladen, voor een zijn met de natuur en alles wat ons omringt, voor eenvoudige ervaringen, voor communicatie met dieren en planten. Door alle drukte en lawaai en de voortdurende beslag die gelegd wordt op onze tijd en gemoedsrust, zullen we nooit datgene vinden waarnaar we op zoek zijn en dat is een waarlijke tragedie. Meer dan we misschien beseffen op dit moment. We zijn de waarde en de diepere betekenis verloren, we zijn de bezieling kwijt. En zodra we ontdekken dat we alleen maar hoeven thuiskomen, thuiskomen in het zelf, lijkt het alsof de hele wereld gek wordt, over ons heen komt, tegen ons tekeer gaat en ons onderwerpt aan talloze verhalen en beelden en boodschappen die het tegenovergestelde beweren.
En zelfs sommige spirituele mensen en boeken doen eraan mee. Ze willen de easy way out, de stairway to heaven, ze willen stappen en wetten en duidelijk vastgestelde doelen om geluk, liefde en vervulling te vinden. Maar ieder pad is uniek en geen enkel pad kan aangeven hoe een ander pad het moet doen. De stappen van de een zullen nooit, maar dan ook nooit de stappen van de ander kunnen worden. Ieder zal zijn of haar eigen stappen moeten zetten op zijn of haar eigen levenspad. We kunnen samen leren, samen groeien, zij aan zij elkaar inspireren, maar we zullen nooit de voetafdrukken van een ander kunnen of moeten volgen, want dat leidt ons onherroepelijk naar de bestemming van de ander, ipv naar onze eigen bestemming.
Ik snap heel goed, als geen ander, dat we leiding zoeken, spirituele leiding en dat we leraren nodig hebben, omdat we volledig de weg naar onszelf, naar huis zijn kwijt geraakt. Maar toch hoe ontgoochelend ook, kan geen enkele leraar ons brengen naar onze eigen bestemming, hij kan ons inspireren of tot een idee brengen, maar wij zullen zelf ons pad moeten inslaan, en durven doorgaan, ook als we even wind tegen hebben, ook als er blokkades op de weg verschijnen, ook als ie ons eerst het dal inleidt in plaats van ons gelijk naar de top te brengen.
Hoe word je gelukkig in een wereld die niet gelukkig maakt? Mijns inziens door te stoppen met het geluk te zoeken op een plek waar ze niet te vinden is. Door geluk te vinden in je zelf, je eigen weg, je eigen pad, je eigen kracht, je eigen hart, je eigen thuis, je eigen bestemming. En hoe eenzaam en ongezellig dat ook klinkt, niemand kan je zeggen of je het juiste pad gevonden hebt. Alleen jij kan het weten, omdat jouw pad en jouw stappen alleen de jouwe zijn. Jij zult het weten, omdat het pad van je hart je opent voor het pad van anderen en je anderen herkent als medereizigers, als broeders en zusters, niet alleen de mensen om je heen, of de mensen die je dierbaar zijn, maar ook de mensen die je angst inboezemen of kwaad maken, ook de wezens die een andere vorm of stem hebben dan de jouwe. Je opladen aan een ander en zijn of haar pad is uiteindelijk gedoemd om te mislukken. Leer je opladen aan je zelf, je eigen pad en hart en je zult altijd thuis zijn, al maakt de wereld je niet (perse) gelukkig.
Lily Maarsingh | Dancing Spirit Writing
